Tijdens de lockdown is het verboden om als essentiële winkel niet-essentiële producten te verkopen. Tuincentra mogen bijvoorbeeld geen interieurartikelen verkopen of supermarkten geen kleding. Hoe ziet die regel er precies uit en wat mag je als krantenwinkel niet langer verkopen?
Het Overlegcomité besliste vrijdag dat essentiële winkels, waaronder krantenwinkels, mogen openblijven tijdens de voor zes weken afgekondigde lockdown. Om oneerlijke concurrentie te voorkomen, is het echter verboden om niet-essentiële producten te verkopen. Dat leidde de voorbije dagen tot een situatie waarbij bijvoorbeeld hypermarkten hun aanbod in meubels of kleding uit de rekken haalden of afschermden voor de bezoekers. Colruyt plakte de bewuste gangen af met papieren tafelrollen, Kruidvat dekte alle rekken met niet-essentiële producten af met plastic folie en Carrefour sleepte paletten en plastic linten de winkels in om de toegang tot deze producten te verhinderen. En het kan zelfs nog een tikje absurder. Een tuincentrum mag geen plastic kerstbomen meer verkopen (want een decoratieartikel), maar wel nog echte (want een tuinartikel).
Draaide de discussie eerst nog over de vraag wat essentiële winkels zijn, dan is dat nu verschoven naar het vraagstuk wat essentiële producten dan wel precies zijn? Kijken we naar het Ministerieel Besluit, dan lezen we dat essentiële winkels “die in hoofdzaak essentiële goederen aanbieden aan consumenten geopend kunnen zijn, en dit enkel voor het aanbieden van deze goederen.”
Met andere woorden zijn essentiële goederen de goederen die normaal gezien verkocht worden in de winkels die op de lijst van essentiële winkels staan. Een uitgebreide specifieke goederenlijst bestaat voorlopig niet, al volgden in het MB wel een reeks van concrete illustraties. Kwamen op die manier op de ‘verboden’ lijst terecht: “meubels, tuinmeubels, barbecuetoestellen, groot keukengerei, mobiele verwarmingstoestellen, decoratieartikelen (met uitsluiting van kaarsen), multimedia, elektro, speelgoed, kleding, schoeisel, telecomaccessoires, juwelen, lederwaren en sportartikelen, en dergelijke”. Essentiële winkels die deze producten in hun aanbod hebben, moeten deze volgens het MB ook ontoegankelijk maken voor de bezoekers.
De beperkte lijst in het MB bevat enkele producten die wel eens opduiken in een krantenwinkel (telecomaccessoires, lederwaren bv), maar veel andere producten ontbreken op de lijst. Bij gebrek aan een meer gedetailleerde lijst, werken veel dagbladhandelaars daarom voorlopig in een eerder grijze zone.
Uitbaters die hun verantwoordelijkheid willen nemen, kijken bij gebrek aan goederenlijst het best even naar de lijst met essentiële winkels. Is het product waarover u twijfelt essentieel in één van die winkels, dan mag het ook in uw winkel. We geven twee voorbeelden:
Nog even ter herinnering, op de lijst van essentiële winkels staan naast krantenwinkels: boekhandels, voedingswinkels (met inbegrip van nachtwinkels), winkels die verzorgings- en hygiëneproducten aanbieden, dierenvoedingswinkels, apotheken, tankstations en leveranciers van brandstoffen, telecomwinkels (met uitsluiting van winkels die enkel accessoires verkopen), winkels voor medische hulpmiddelen, doe-het-zelfzaken, tuincentra- en boomkwekerijen, bloemen- en plantenwinkels, de groothandels bestemd voor professionelen ( al mogen die enkel die professionelen bedienen), gespecialiseerde detailzaken voor kledingstoffen, gespecialiseerde detailhandelszaken die breigarens, handwerken en fournituren verkopen, winkels voor schrijf- en papierwaren.
Nergens genoemd, maar wel zeer relevant: de weddenschappen, want ook de gokkantoren zijn sinds 2 november verplicht gesloten. De Kansspelcommissie preciseerde intussen dat de wedterminals in dagbladhandels niet meer mogen gebruikt worden. Loterijspelen mogen nog wel, maar de Nationale Loterij zette bijvoorbeeld ook het aanbieden van de weddenschapen via Scooore! intussen stop.
Voor weddenschappen is het moeilijker toepasbaar, maar voor meer fysieke producten biedt de nieuwe regelgeving wel een opening. Het MB schrijf dat “deze (verboden) goederen enkel na bestelling kunnen worden geleverd of opgehaald”. Als een klant een telefoonhoesje of een portefeuille bestelt (online, telefonisch) dan mag u dat leveren of mag de klant het komen afhalen in uw winkel.